საქართველოს კანონი „ელექტრონული კომერციის შესახებ“

საქართველოში ელექტრონული კომერციის სექტორი სპეციალური მარეგულირებელი კანონის გარეშე ფუნქციონირებს. ელექტრონული კომერციის სექტორთან შეხებაში არსებული ქართული კანონმდებლობით გათვალისწინებული რეგულაციების ანალიზის საფუძველზე, შეიძლება ითქვას, რომ, როგორც ადგილობრივი, ასევე საერთაშორისო ტიპის ელექტრონული ხელშეკრულების დადება, მასში ცვლილების შეტანა ან/და შეწყვეტა, აგრეთვე ელ. კომერციის ონლაინ მომხმარებლის დაცვა ქართული კანონმდებლობის ცალკეული აქტებით ფრაგმენტულად არის რეგულირებული. იმისათვის, რომ მომხმარებელმა ელექტრონული კომერციის მეშვეობით მიიღოს მისთვის სასურველი ესა თუ ის საქონელი ან/და მომსახურება, მას სხვა გზა არ რჩება, გარდა იმისა, რომ ისარგებლოს შემოთავაზებული ელექტრონული სერვისით, მიუხედავად იმისა, იზიარებს თუ არა ის მისთვის შეთავაზებულ პირობებს, შესაბამისად, მაღალია რისკი იმისა, რომ მომსახურების მიმწოდებლის მხრიდან დაირღვეს მომსახურების მიმღებთა/მომხმარებელთა უფლებები. კანონპროექტის ყველაზე მნიშვნელოვან ნაწილს წარმოადგენს შუალედური მომსახურების მიმწოდებლების პასუხისმგებლობები (ISP) ინფორმაციის გატარებისა და შენახვის დროს, რაც განსაზღვრავს თუ რა შემთხვევებში თავისუფლდებიან ისინი პასუხისმგებლობისგან გატარებული თუ შენახული კანონსაწინააღმდეგო შემცველობის ინფორმაციის არსებობისას. გარდა კანონმდებლობით განსაზღვრული შემთხვევებისა, დაუშვებელია შუალედური მომსახურების მიმწოდებელზე, გატარებული ან შენახული ინფორმაციის მონიტორინგის, ან კანონსაწინააღმდეგო ქმედების გამოვლენის მიზნით აქტიური ქმედებების განხორციელების ვალდებულების დაწესება.